Op een gewone vrijdagavond kreeg Margret een interessant telefoontje van Hans (een mede-Nederlander). Hans begeleid de agriculture afdeling van het centrum Ukarumpa waar we wonen. Omdat Hans probeert om melkkoeien te gaan fokken, heeft hij twee stierkalveren gekocht in Port Moresby, de hoofdstad van Papoea-Nieuw-Guinea (PNG). Deze kalveren werden daarna overgevlogen naar Ukarumpa in twee kratten die zijn gemaakt door Job`s collega`s in de meubelmakerij in Ukarumpa. Zoals je begrijpt is Hans dus erg zuinig op deze kalfjes.
Op die ‘gewone vrijdag’ morgen werd Hans gebeld door één van zijn cowboys dat een van kalf een wondje boven zijn linker voorpoot/schouder had. Hans ging `s middags een kijkje nemen, en het bleek geen wondje maar een forse wond te zijn. Dat zou niet vanzelf genezen dus Hans belde de clinic op ons centrum met de vraag of een arts de wond kon hechten. Helaas; dat behoorde niet tot hun takenpakket. Wel kon hij alle benodigde spullen krijgen voor het hechten.
Daarna kwam dus Hans` telefoontje: “zeg Margret, jij bent toch verpleegkundige geweest? Kun je ook koeien hechten?” Uh.. wát?!
Tien minuten later werd Margret opgehaald. Het was even zoeken naar de juiste operatietafel – de grond – en naar licht omdat het avond was. Toen dat opgelost was konden we aan de slag. Cowboy Joe, een sterke PNG`se man hielp Hans om het kalf in bedwang te houden. Ze begonnen met het wegscheren van de haren. Dat bleek al een hele klus op zichzelf! De wond werd ontsmet en dat de wond veel groter was dan eerst zichtbaar was, bleek toen Margret haar hele hand er in paste. Het hechtwerk werd snel gestart. Dat viel niet mee; een koeienhuid is van dik leer en het kalf was niet bereidwillig om stil te liggen. Maar de klus is geklaard en met antibiotische zalf is de wond mooi geheeld. Het kalf heeft het overleeft en Margret kan weer een activiteit van haar bucket list afstrepen ;).
Ps. We hebben ons alvast ingeschreven om zijn huid te krijgen als hij dood gaat…